Estonia ratyfikowała Konwencję Genewską i Protokół Nowojorski w 1997 r. Tego samego roku przyjęto Ustawę o Uchodźcach. Do 30 czerwca 2000 r. 47 osób poprosiło o status uchodźcy w Estonii. Pierwsze cztery osoby otrzymały ten status w 2000 roku. W 2001 r. wnioski złożyło 12 osób (4 z Syrii, 3 z Uzbekistanu, dwie z Armenii, po jednej z Afganistanu, Gruzji i Iraku). Trzy osoby uzyskały prawo pobytu, żadnej nie nadano statusu uchodźcy.

W czerwcu 2000 r. w Estonii powstał pierwszy ośrodek dla uchodźców. Może on przyjąć do 30 osób ubiegających się o status uchodźcy. Planowane są prace, które zwiększą możliwości recepcyjne ośrodka do 100 osób. Budowa ośrodka, jego wyposażenie i szkolenie pracowników wspierane jest przez władze Finlandii i Szwecji.

Wnioski azylowe rozpatrywane są wstępnie przez Straż Graniczną, która ma prawo odrzucać wnioski w procedurze przyspieszonej. SG przekazuje później wnioski do szczegółowego rozpatrzenia Radzie ds. Obywatelstwa i Migracji. Drugą instancję w procedurze azylowej stanowią sądy administracyjne.

W 2000 roku w Estonii powstała pozarządowa Estońska Rada na rzecz Uchodźców. Zapewnia ubiegającym się o status uchodźcy poradę prawną, a także, w miarę potrzeby, reprezentuje cudzoziemca w procedurze azylowej.
Kwestią problematyczną pozostaje faktyczna pomoc uchodźcom: mają oni duże problemy w uzyskaniu pomocy socjalnej po uzyskaniu statusu uchodźcy. Wszystkie programy integracyjne realizowane są poprzez władze miejskie, raczej niechętne udzielaniu pomocy uchodźcom, co w praktyce uniemożliwia im uzyskanie wsparcia. Niewielka liczba uchodźców utrudnia szukanie wsparcia dla uchodźców - zjawisko uchodźstwa postrzegane jest jako marginalne.

Nasz Czas 43 (582)