Pamięci nauczycielki
Wiktorii Jankunówny
Mijają lata unosząc wiele wspomnień
z szarego życia i zdarzeń wszelkich
Lecz my Cię nigdy niezapomnimy
Nasza kochana Nauczycielko
Tyś wywyższyła nam jak świętość
Przedziwny czar ojczystej mowy
To w serce wrosło i zakwitło
Przepięknem kwieciem Polskie Słowo
Tyś wprowadziła w świat poezji
Co z lat dziecięcych mię oczarował
I teraz, czasem spod mego pióra
Jak ptaki w przestwór lecą słowa
To dzięki Tobie wciąż podziwiam'
Kwitnące grusze i jabłonie
I cieszę się, gdy złoty owoc
Z gałęzi spadnie mi na dłonie
Gdy smutek, radość, żal czy szczęście
Po brzegi przepełniają duszę
Biorę długopis i w cieniu ciszy
Wszystko na papier przelać muszę
Dziękujemy Ci nauczycielko
Że nam dzieciństwo rozjaśniłaś
Przepięknym słowem, pogodą duszy
Co w Twej naturze zawsze było.
Łopie